Gemi Yakın Savunmasında 30x113 mm Kompakt Otomatik Toplar
Son 1 yılda Karadeniz’de ve son birkaç aydır da Kızıl Deniz’de yaşanan gelişmeler göstermektedir ki; en küçüğünden en büyüğüne kadar savaş gemilerine yönelik, havadan ve denizden gelen kamikaze dron tehdidine karşı
Gemi Yakın Savunmasında 30x113 mm Kompakt Otomatik Toplar
Son 1 yılda Karadeniz’de ve son birkaç aydır da Kızıl Deniz’de yaşanan gelişmeler göstermektedir ki; en küçüğünden en büyüğüne kadar savaş gemilerine yönelik, havadan ve denizden gelen kamikaze dron tehdidine karşı gemilerin savunma katmanlarını teşkil eden yerleşik silah sistemlerinde yeni bir yaklaşım gereklidir. 30x113 mm yüksek hızlı kompakt otomatik toplar, bu yeni yaklaşımın temelini teşkil edecek gibi durmaktadır.
Basit, ucuz ve rüzgâr ile akıntının etkisine teslim edilerek hasmın gemilerine ulaşıp, bunlara çarparak yangın çıkaracağı umulan insansız yangın gemileri, çok eskilerden beri donanmaların kullandığı bir silah olmuştur. Ancak tahrip gücü yüksek, “korkunç” etkileri olan patlayıcı yüklü tekneler için, İtalyan mühendis Federigo Gianibelli’nin, 1585’te, Antwerp kuşatmasını yarmak amacıyla dizayn ettiği ve kullandığı “cehennem yakıcıları” ya da “mayın makinaları”nı beklemek gerekmiştir. Her ne kadar patlayıcının dehşetengiz etkisi, alışılagelmiş yangın tehlikesinin yarattığının çok üzerinde olsa da bu insansız teknelerin, salıverildikten sonra, hava ve deniz koşullarına güvenerek hedefi vuracağını ummanın ötesinde bir kontrole tabi tutulamaması büyük bir problemdi. Bu problem de patlayıcı yüklü teknelerin, 20. yüzyıl başında radyo / elektrik sinyalleri ile uzaktan kontrol imkanının doğmasına kadar kullanımdan çekilmesine neden olmuştur. Birinci ve İkinci Dünya Savaşı’nda, Alman ve İtalyan dizaynları sınırlı etki üretmiş olsa da o tarihlerden günümüze bu silahlar gerek konvansiyonel gerekse asimetrik harbin yürütülmesinde, koşullara göre kullanıma sokulabilecek savaş araç ve yöntemi olarak hazır tutulmuş ve kullanılmıştır.
Günümüzde, Ukrayna istihbaratı (SBU) ve askeri istihbaratının (HUR) geliştirdiği uzaktan komutalı patlayıcı yüklü insansız deniz araçlarıyla (İDA) Rus donanmasına ait Karadeniz Filosu gemileri, üsler ve kritik altyapılara karşı saldırılar icra edilmektedir. Bu saldırıların da gösterdiği üzere, 5-6 metre boyunda, 300 kg civarında patlayıcı taşıyan; hızlı, çevik, düşük profilli İDA’ların 6-9 gemiden oluşan sürüler halinde kullanılması karşısında, Rus yakın savunması henüz bu tehdide cevap verecek şekilde adapte edilememiş ve savaş gemileri çaresiz kalmıştır.
Kamikaze İDA’ların yanı sıra insansız hava araçları (İHA), dronlar ve dolanan mühimmat da deniz savaşlarının bir aracı olarak yaygınlaşmaya başlamıştır. Bu gelişmeyle birlikte, gerçek anlamda bir satürasyon saldırısının; çok sayıda ucuz İDA’nın yanında İHA/dron ve birkaç gemisavar füzesinin koordineli bir şekilde kullanımı ile gerçekleştirilmesi, çok olası ve kolay bir hale gelmiştir. Kızıl Deniz’de son aylarda yaşanan saldırılar da bu tespiti doğrulamaktadır. Böylesine çok çeşitli kabiliyette ve daha önceleri tahayyül edilemeyecek kadar yüksek sayıda silah sistemi ile icra edilecek koordineli saldırılar karşısında, gemi yakın savunma yaklaşımlarının da yeniden şekillenmesi gerekmektedir.
Bu yeni konseptte; yakın hava savunma sistemi (Close-in Weapon System / CIWS), güdümlü mühimmat (G/M) gibi üst seviye tehditlere angaje olmak için serbest kalırken, kompakt ölçüleri sayesinde ağır ve orta sınıf makineli tüfeklerin bir kısmının yerini alabilecek ve mühimmatı ile hedef üzerinde daha çabuk ve kesin etki üretebilecek bir sistem ihtiyacı ön plana çıkmıştır. Bağımsız elektro-optik sisteme ve yüksek atım hızına sahip 30x113 mm toplar, satürasyon saldırısının kamikaze hava ve deniz dronu sürülerinden oluşan alt seviye ayağını, gemiden 2.000 metre mesafeden itibaren etkin bir şekilde bertaraf etmek için ideal sistemlerdir ve bu ihtiyaca cevap verebilirler.
Denizlerde, yapay zekalı otonom silah sistemlerinin kullanılmaya başlandığı bir dönemden geçiyoruz. Bu ortamda, elektronik harbin etkinliğinin düştüğü ve hedefin imhasında kinetik etkinin sağladığı güvencenin arandığı dikkat çekmektedir. Bu koşullarda; yüksek patlayıcı / parça tesiri / yangın etkisi temelli 30x113 mm klasik mühimmat, kamikaze İDA’ları imha (K-Kill) ve görevden sakıt bırakmada (M-Kill) makineli tüfek mermilerine kıyasla çok daha etkinken; yakınlık tapalı mühimmat ise İHA / dolanan mühimmata karşı lazerler haricinde tek çözüm gibi durmaktadır.
Son 1 yılda Karadeniz’de ve son birkaç aydır da Kızıl Deniz’de yaşanan gelişmeler göstermektedir ki; en küçüğünden en büyüğüne kadar savaş gemilerine yönelik, havadan ve denizden gelen kamikaze dron tehdidine karşı gemilerin savunma katmanlarını teşkil eden yerleşik silah sistemlerinde yeni bir yaklaşım gereklidir. 30x113 mm yüksek hızlı kompakt otomatik toplar, bu yeni yaklaşımın temelini teşkil edecek gibi durmaktadır.
Basit, ucuz ve rüzgâr ile akıntının etkisine teslim edilerek hasmın gemilerine ulaşıp, bunlara çarparak yangın çıkaracağı umulan insansız yangın gemileri, çok eskilerden beri donanmaların kullandığı bir silah olmuştur. Ancak tahrip gücü yüksek, “korkunç” etkileri olan patlayıcı yüklü tekneler için, İtalyan mühendis Federigo Gianibelli’nin, 1585’te, Antwerp kuşatmasını yarmak amacıyla dizayn ettiği ve kullandığı “cehennem yakıcıları” ya da “mayın makinaları”nı beklemek gerekmiştir. Her ne kadar patlayıcının dehşetengiz etkisi, alışılagelmiş yangın tehlikesinin yarattığının çok üzerinde olsa da bu insansız teknelerin, salıverildikten sonra, hava ve deniz koşullarına güvenerek hedefi vuracağını ummanın ötesinde bir kontrole tabi tutulamaması büyük bir problemdi. Bu problem de patlayıcı yüklü teknelerin, 20. yüzyıl başında radyo / elektrik sinyalleri ile uzaktan kontrol imkanının doğmasına kadar kullanımdan çekilmesine neden olmuştur. Birinci ve İkinci Dünya Savaşı’nda, Alman ve İtalyan dizaynları sınırlı etki üretmiş olsa da o tarihlerden günümüze bu silahlar gerek konvansiyonel gerekse asimetrik harbin yürütülmesinde, koşullara göre kullanıma sokulabilecek savaş araç ve yöntemi olarak hazır tutulmuş ve kullanılmıştır.
Günümüzde, Ukrayna istihbaratı (SBU) ve askeri istihbaratının (HUR) geliştirdiği uzaktan komutalı patlayıcı yüklü insansız deniz araçlarıyla (İDA) Rus donanmasına ait Karadeniz Filosu gemileri, üsler ve kritik altyapılara karşı saldırılar icra edilmektedir. Bu saldırıların da gösterdiği üzere, 5-6 metre boyunda, 300 kg civarında patlayıcı taşıyan; hızlı, çevik, düşük profilli İDA’ların 6-9 gemiden oluşan sürüler halinde kullanılması karşısında, Rus yakın savunması henüz bu tehdide cevap verecek şekilde adapte edilememiş ve savaş gemileri çaresiz kalmıştır.
Kamikaze İDA’ların yanı sıra insansız hava araçları (İHA), dronlar ve dolanan mühimmat da deniz savaşlarının bir aracı olarak yaygınlaşmaya başlamıştır. Bu gelişmeyle birlikte, gerçek anlamda bir satürasyon saldırısının; çok sayıda ucuz İDA’nın yanında İHA/dron ve birkaç gemisavar füzesinin koordineli bir şekilde kullanımı ile gerçekleştirilmesi, çok olası ve kolay bir hale gelmiştir. Kızıl Deniz’de son aylarda yaşanan saldırılar da bu tespiti doğrulamaktadır. Böylesine çok çeşitli kabiliyette ve daha önceleri tahayyül edilemeyecek kadar yüksek sayıda silah sistemi ile icra edilecek koordineli saldırılar karşısında, gemi yakın savunma yaklaşımlarının da yeniden şekillenmesi gerekmektedir.
Bu yeni konseptte; yakın hava savunma sistemi (Close-in Weapon System / CIWS), güdümlü mühimmat (G/M) gibi üst seviye tehditlere angaje olmak için serbest kalırken, kompakt ölçüleri sayesinde ağır ve orta sınıf makineli tüfeklerin bir kısmının yerini alabilecek ve mühimmatı ile hedef üzerinde daha çabuk ve kesin etki üretebilecek bir sistem ihtiyacı ön plana çıkmıştır. Bağımsız elektro-optik sisteme ve yüksek atım hızına sahip 30x113 mm toplar, satürasyon saldırısının kamikaze hava ve deniz dronu sürülerinden oluşan alt seviye ayağını, gemiden 2.000 metre mesafeden itibaren etkin bir şekilde bertaraf etmek için ideal sistemlerdir ve bu ihtiyaca cevap verebilirler.
Denizlerde, yapay zekalı otonom silah sistemlerinin kullanılmaya başlandığı bir dönemden geçiyoruz. Bu ortamda, elektronik harbin etkinliğinin düştüğü ve hedefin imhasında kinetik etkinin sağladığı güvencenin arandığı dikkat çekmektedir. Bu koşullarda; yüksek patlayıcı / parça tesiri / yangın etkisi temelli 30x113 mm klasik mühimmat, kamikaze İDA’ları imha (K-Kill) ve görevden sakıt bırakmada (M-Kill) makineli tüfek mermilerine kıyasla çok daha etkinken; yakınlık tapalı mühimmat ise İHA / dolanan mühimmata karşı lazerler haricinde tek çözüm gibi durmaktadır.
